Franciszek Buczek – dyplomowany pułkownik Wojska Polskiego, syn Jana i Anieli, urodzony w 1894 roku w Orzechówce. Należał do pierwszego rocznika absolwentów Gimnazjum (dzisiaj I Liceum Ogólnokształcącego) w Brzozowie. Był bardzo zdolnym i aktywnym uczniem: założył drużynę harcerską i do I wojny światowej był jej drużynowym, zorganizował orkiestrę, pomagał w nauce. Wybuch I wojny miał wpływ na jego dalsze losy. Musiał przerwać naukę, by przyłączyć się do walk  na froncie. Edukację kontynuował w Wyższej Szkole Wojennej we Lwowie. Później pracował w Sztabie Generalnym w Warszawie. W czasie II wojny światowej brał czynny udział w walkach z okupantem i trafił do niewoli. Przebywał w obozie jenieckim Oflag VII A w Murnau.

Po wojnie, jako dyplomowany pułkownik, kawaler wielu odznaczeń m.in.: Orderu Virtuti Militari, Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Walecznych, Medalu Niepodległości, Medalu pamiątkowego za Wojnę 1918-1921, Medalu 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Medalu za Długoletnią Służbę, osiadł na stałe w Londynie. Tam pracował społecznie i udzielał się kulturowo. Był wsparciem dla rodzeństwa.

Pan Franciszek Buczek zmarł w 1986 roku w Londynie. Jego prochy zostały sprowadzone do Polski – ukochanej Ojczyzny –   i spoczęły w rodzinnym grobie na cmentarzu w Jasienicy Rosielnej. Taka była ostatnia wola wielkiego patrioty.

W Orzechówce, pamiątką jaką zostawił, oprócz wspomnień rodziny i znajomych, jest ufundowany przez niego dzwon „Franciszek”. To on przypomina o wielkim patriocie, który kochał swój kraj ponad wszystko, ale większość życia musiał spędzić poza jej granicami.